रुंजी

          अशा एका संध्याकाळी आपण परतू लागतो घरपरतीच्या वाटेवरती. या परतीच्या वाटेवर गत आठवणींची धूसर धूळ उडत असते. आपली नजर अंधुक होते. वर्तमानाच्या अगतिकतेचा क्षणभर विसर पडल्यासारखा होतो. आणि थकलेली पावलं अडू पाहतात. धुळीच्या लोटामधील भूतकाळातील त्या हव्याहव्याशा क्षणांच्या मृगजळाभोवती पुन्हापुन्हा घुटमळू पाहतात...           घरपरतीच्या या वाटेवर अनेक पडल्या-झडल्या खुणा आहेत. जीर्णशीर्ण झाल्या असल्या तरी मावळतीची किरणं त्यांवर पडल्यावर त्या खुणा पुन्हा झळझळून आपल्यासमोर येतात. आपणच अशा वेळी दिपून जातो पुन्हापुन्हा त्यांना निरखून. घरपरतीची ती वाट कोकणातल्या एखाद्या नदीच्या एका खोल खोल डोहासारखी होऊ भासते. हळूहळू आपल्याला अंधाऱ्या तळाशी नेणारी. आपल्यातलं सारं त्राण हिरावून नेणारी. या वाटेवरच्या धुळीत अनेक पाऊल ठसे मिसळले आहेत. आपल्या मनाप्रमाणे या पायवाटेने ते अजूनही जपले आहेत. फक्त आपल्यासाठी.           आता घरपरतीच्या दिशेने आपल्या पावलांच्या सोबतीने पडणारी पावले नाहीत... पण त्या पावलांचे ठसे मात्र ठळकपणे आपली सोबत करताहेत.           या परतीच्या वाटेवर धूळ उडेल, डोळे भर